Ζήτω η ελευθερία

 
Αυτές τις ημέρες παίζεται στους κινηματογράφους μια υπέροχη ταινία με τίτλο «Ζήτω η ελευθερία». Το σενάριο που ξετυλίγεται μπροστά μας με εξαιρετικό τρόπο, έχει να κάνει με το γεγονός ότι στη γειτονική Ιταλία, ο αρχηγός  της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη στιγμή που το αριστερό κόμμα του καταρρέει, επιλέγει εκείνη τη στιγμή τη φυγή, με το να κρυφτεί σε σπίτι φίλων για να δώσει ένα πολιτικό μάθημα σε συμμάχους και αντιπάλους διά της απουσίας του.
Όμως όλα ανατρέπονται όταν εμφανίζεται για να σώσει την κατάσταση ο δίδυμος αδελφός του, καθηγητής και φιλόσοφος, πρώην έγκλειστος, ο οποίος καταφέρνει να σαγηνεύσει τα πλήθη και να φέρει το κόμμα στην πρώτη θέση. Ίσως η καλύτερη πολιτική σάτιρα των τελευταίων ετών, καλύπτοντας σε απίστευτο βαθμό όλο το φάσμα της πολιτικής σκηνής.
Παρακολουθώντας το συγκεκριμένο φιλμ, σκέφτηκα πόσο πολύ έχουν λείψει οι ξεχωριστές πολιτικές φωνές και θα εξηγήσω τι εννοώ. Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 4 χρόνια από την μαύρη σελίδα της ιστορίας της χώρας, όταν ένας ισχυρότατος πρωθυπουργός, ανακοίνωνε στο Καστελόριζο την ένταξ;h μας στο ΔΝΤ.
Από τότε τα πάντα άλλαξαν. Υπήρξε βίαιη ανατροπή στις ζωές μας και οι ραγδαίες εξελίξεις συμπαρέσυραν κόμματα και πρόσωπα. Η επίπλαστη ευημερία και τα δανεικά που τελείωσαν, με αποτέλεσμα το οικοδόμημα να καταρρεύσει. 
Το χειρότερο όλων είναι η παρακαταθήκη των τελευταίων τεσσάρων ετών, όπου δεν διακρίνουμε τίποτα άλλο, παρά ανασφάλεια, φτώχεια, φόβο και αγωνία για το αύριο.
Έτσι λοιπόν, βλέποντας το παραπάνω φιλμ, αναρωτήθηκα πότε οι πολιτικοί στην Ελλάδα μιλήσανε στην ψυχή μας και πότε απευθύνθηκαν στον λαό με λογικές ευθύνης; Πάντοτε αυτή η ξύλινη γλώσσα των έτοιμων απαντήσεων, των δελτίων τύπου και της κομματικής γραμμής. Βαρεθήκαμε να ακούμε προτάσεις κατακλυσμένες από απέραντη υποκρισία και από ψέματα που σε αναγκάζουν να πεις και ευχαριστώ. Δεν θα αναφερθώ στις ευθύνες των πολιτών, γιατί με ενδιαφέρει περισσότερο αυτός που είναι υποχρεωμένος να καθοδηγήσει, εξού και για αυτό εκλέγεται.
Βαδίζουμε σε ένα δρόμο όπου κυριαρχεί η χρεωκοπία της πολιτικής, των αξιών και της ηθικής. Πλέον η πολιτική έχει εξελιχθεί σε μια τέχνη του να προσπαθήσεις να σου πληρώσουν για αυτά που τους έκλεψες.
Είναι επιτακτική ανάγκη, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο, το δημιουργικό να επιστρέψει, το όραμα και τα όνειρα, είναι αναγκαίο να βρεθεί ένας ηγέτης που θα γνωρίζει να οδηγεί ένα μεγάλο όχημα σε μια πολύ δύσκολη διαδρομή.
Ίσως είναι η καλύτερη στιγμή για μια νέα αρχή και έχει έρθει ο καιρός να  αντιληφθούμε ότι η πολιτική δεν είναι κάτι ελιτίστικο που αφορά μια παρέα εξουσίας, είναι κάτι που αφορά το μέλλον όλων μας.
Όπως έλεγε και ο Ναπολέων, «η υψηλή πολιτική δεν είναι παρά κοινή λογική που εφαρμόζεται σε μεγάλα πράγματα».
*Ο Γιάννης Πανταζόπουλος είναι δημοσιογράφος.