ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΕ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΌ ΔΡΩΜΕΝΟ ΤΩΝ 12 ΑΘΛΩΝ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Στον άχρονο κόσμο των αρχαίων ελληνικών μύθων, όπου τα σύμβολα μαρτυρούν την προαιώνια αλήθεια και το θείο ενώνεται άρρηκτα με το ανθρώπινο, αναζητήσαμε έναν από τους πιο αγαπητούς ήρωες, που τα κατορθώματά του έμειναν ανεξίτηλα στις καρδιές των ανθρώπων για αιώνες ∙ τον Ηρακλή.

Ο Ηρακλής γεννήθηκε σε μια εποχή που ο κόσμος των Θεών κι ο κόσμος των Ανθρώπων πλησίαζαν πολύ ο ένας τον άλλον. Ήταν γιος του Δία, του Πατέρα των Θεών, και μιας θνητής, της Αλκμήνης… Είχε λοιπόν ουράνια, αλλά και γήινη καταγωγή. Το όνομά του προέρχεται από τις λέξεις Ήρα + κλέος και σημαίνει το κλέος, δηλαδή η δόξα, της Ήρας. Από τότε που ήταν βρέφος ακόμα φάνηκε η μεγάλη δύναμή του, όταν έπνιξε στην κούνια του τα δύο φίδια που έστειλε η Ήρα, για να τον θανατώσουν.

Όταν σε νεαρή ηλικία στάθηκε μπροστά στο σταυροδρόμι, όπου ο ένας δρόμος οδηγούσε στην Αρετή κι ο άλλος στην Κακία, ο Ηρακλής επέλεξε τον πρώτο, τον δύσβατο, δίχως να είναι καθόλου σίγουρος για την επιλογή του… Με αβέβαια βήματα τον ακολούθησε και κατόρθωσε να τον βαδίσει ως το τέλος.

Στην ενήλικη ζωή του όμως τυφλώθηκε από τη λύσσα που του έστειλε η Ήρα και κατέσφαξε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Το στίγμα του φονιά και οι τύψεις τον κατέτρεχαν μέχρι που ζήτησε να εξαγνιστεί από τα Έργα και τις Ημέρες εκείνης της περιόδου… Ο χρησμός που έλαβε από το Μαντείο των Δελφών για το σκοπό αυτό ήταν ο εξής: «Ο δυνατότερος θα υπηρετήσει τον αδύνατο». Το τίμημα για την εξιλέωσή του ήταν οι δώδεκα άθλοι, δώδεκα υπεράνθρωπες ηρωικές πράξεις, που κλήθηκε να φέρει σε πέρας. Το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Περιπλανήθηκε σε ζοφερούς κόσμους, ζωντανών και νεκρών, και ήρθε αντιμέτωπος με τέρατα που η αγριότητα και η δύναμή τους ξεπερνούσε την πιο σκοτεινή φαντασία. Δεν υπάρχει, άλλωστε, τοπίο αγριότερο από τον απελπισμένο και απαίδευτο Νου. Απέτυχε ξανά και ξανά, πόνεσε, έχασε, όμως επέμεινε, πάλεψε και νίκησε.

Οι δώδεκα άθλοι τον μεταμόρφωσαν σταδιακά, αναδεικνύοντας τη θεία φύση του. Πιστοί σύμμαχοί του ήταν η ακλόνητη θέλησή του και η θεία εσωτερική του φωνή, που ακούραστα τον ενθάρρυνε και τον καθοδηγούσε.

Ποιος είναι όμως στην πραγματικότητα ο Ηρακλής; Τι κοινό υπάρχει μεταξύ μας; Είναι ένας μαθητής που βαδίζει την ατραπό της μαθητείας του; Τι μας διδάσκει η πορεία του; Είμαστε άραγε σε θέση να κατανοήσουμε τα κρυμμένα νοήματα της ιστορίας του;

Πολλοί προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν το μυστικό χάρτη της πορείας αυτού του ήρωα και ν’ ανασύρουν τους καλά κρυμμένους θησαυρούς της, όπως, μεταξύ άλλων, η συγγραφέας Αλίκη Μπέιλη, η οποία έγραψε το βιβλίο «Οι Άθλοι του Ηρακλή». Κάθε ερμηνευτής όμως της μυθολογίας προσεγγίζει με το δικό του τρόπο τους συμβολισμούς της, συνεισφέροντας το δικό του λιθαράκι στην αποκάλυψη των πολυδιάστατων νοημάτων τους.

Η αξία όμως των συμβόλων έγκειται κυρίως στην ελευθερία που έχει ο καθένας μας να τα προσεγγίσει. Έτσι, για τη δημιουργία του δρωμένου που θα παρακολουθήσετε, ελήφθησαν ως αφετηρία και πηγή έμπνευσης τόσο η κλασσική μυθολογία, όσο και το βιβλίο της Αλίκης Μπέιλη και άλλες πηγές, όμως σκοπός μας δεν ήταν να αποδώσουμε πιστά μία από αυτές τις ερμηνείες. Σκεφτήκαμε καλύτερα να συνομιλήσουμε απευθείας με τον ήρωά μας και να αφουγκραστούμε με την καρδιά μας τα πανανθρώπινα μηνύματά του.

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν τον Ηρακλή να μεταμορφώνεται βήμα – βήμα από ακατέργαστο λίθο σε κλειδόλιθο Γνώσης και Τελείωσης του Σκοπού του.

Η σύλληψη των ανθρωποφάγων φοράδων – ΆΘΛΟΣ Ι

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Στη γη πέρα από την Πύλη ο βασιλιάς Διομήδης εξέτρεφε άλογα και φοράδες για πόλεμο. Οι φοράδες αυτές, αφάνιζαν τη χώρα, σκότωναν τους ανθρώπους και γεννούσαν ακόμη πιο άγρια και μοχθηρά άλογα.|Αποστολή του Ηρακλή ήταν να πιάσει τα άλογα αυτά και να τα οδηγήσει μέσα από την Πύλη, για να σταματήσει το κακό.|

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ : Ηρακλή, πέρασε την Πύλη και εκτέλεσε τον Άθλο σου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : |Ο Ηρακλής, κραυγάζοντας και με μόνο του όπλο το ξύλινο ρόπαλο, αφήνοντας τα δώρα των Θεών, όρμησε στην Πύλη για να εκτελέσει τον Άθλο.| Μαζί του ήταν και ο φίλος του ο Άβδηρος.|

|Μετά από πολύ κόπο και αγώνα ο Ηρακλής κατάφερε να πιάσει τα άλογα,| όμως ενθουσιασμένος και αλαζόνας για το επίτευγμά του, τα έδωσε στον αδύναμο και φοβισμένο Άβδηρο να τα οδηγήσει στην Πύλη.|

|Οι φοράδες όμως ξέφυγαν, ξεσκίζοντας και σκοτώνοντας τον Άβδηρο, και ξεχύθηκαν πάλι στην άγρια γη.|

|Ο Ηρακλής ταπεινωμένος, λυπημένος μα σοφότερος, ξαναγυρίζει στο έργο του, περατώνοντας με επιτυχία τον Άθλο του και απελευθερώνοντας το λαό του τόπου από τον φόβο των άγριων αυτών πλασμάτων. Όμως...|

ΗΡΑΚΛΗΣ: Απέτυχα!!!  Ο Άβδηρος είναι νεκρός...

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Το έργο έγινε, αλλά υπήρξαν απώλειες. Μάθε το αληθινό νόημα αυτού του έργου και πρόσφερε υπηρεσία στους συνανθρώπους σου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : |Αυτός ο άθλος του Ηρακλή, συμβολίζει το αρσενικό στοιχείο και τη φωτιά, δείχνει την παρορμητική του φύση, την ανυπομονησία του και το δυναμικό και εύστροφο χαρακτήρα του,| αλλά παράλληλα και τον ριψοκίνδυνο και αφελή, που δεν σκέπτεται τις συνέπειες των πράξεών του. Έχει θέληση, αυτοπεποίθηση και ηγετική προσωπικότητα.| Όμως, δύσκολα υπηρετεί και είναι ανυπόμονος.|

|Ο Ηρακλής απέτυχε εξαιτίας της αφέλειάς του και της υπέρμετρης σιγουριάς του.|

|Τα άλογα συμβολίζουν τη διανοητική δραστηριότητα του ανθρώπου με τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της. Ο Ηρακλής λοιπόν, ως το αρχέγονο πρότυπο, θα πρέπει να τιθασεύσει τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του, που τον οδηγεί σε καταστροφικά μονοπάτια.|

|Οι άγριες φοράδες συμβολίζουν το μέρος της ανθρώπινης διανόησης που αποτυπώνει τη σκέψη και το οποίο γεννά ιδέες, θετικές και αρνητικές.| Η αρνητική όψη αντιπροσωπεύεται από τις μαύρες φοράδες και προέρχεται από τον κατώτερο νου, που λειτουργεί ενστικτωδώς χωρίς την παρέμβαση της λογικής,| η δε θετική όψη εκπροσωπείται από τις λευκές φοράδες και εκδηλώνεται ως δύναμη της δημιουργίας, προερχόμενη από τον ανώτερο νου. |

|Τα άγρια άλογα του Διομήδη συμβολίζουν την ανθρώπινη παρόρμηση και τον υπέρμετρο ενθουσιασμό που γεννιέται στο μυαλό των ανθρώπων δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της απόλυτης και αλάνθαστης κυριαρχίας του νου και την αλαζονεία στις πράξεις μας.| Εμείς οι ίδιοι δαμάζουμε τις ατίθασες ασυνείδητες τάσεις μας, ώστε μαζί με το συνειδητό να συνυπάρχουν αρμονικά και να επέλθει η ισορροπία του νου.|

Η αιχμαλωσία του κρητικού ταύρου – ΑΘΛΟΣ ΙΙ

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : |Στον ορίζοντα πρόβαλε το ωραίο νησί του βασιλιά Μίνωα, φύλακα του ιερού ταύρου, με τον απέραντο λαβύρινθο, που μόνο οι πιο τολμηροί άντρες τολμούσαν να εισέλθουν.| Αποστολή του Ηρακλή ήταν να αιχμαλωτίσει τον ταύρο και να τον οδηγήσει στον ιερό τόπο.|

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ : Ηρακλή, πέρασε από την Πύλη, προχώρησε στο δρόμο σου και εκτέλεσε τον Άθλο σου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : |Ο Ηρακλής μόνος και περίλυπος για τον χαμό του φίλου του πέρασε από την Πύλη προς τον τόπο όπου μένει ο ιερός ταύρος και στο φως που λάμπει εκεί.|

|Διασχίζοντας τον ωκεανό ξεκίνησε την αναζήτησή του με σκοπό να οδηγήσει τον Ταύρο στον Ιερό Τόπο, όπου κατοικούσαν οι μονόφθαλμοι άνθρωποι.|

|Μόνος και καθοδηγούμενος από το λαμπρό φως που φεγγοβολούσε στο μέτωπο του Ταύρου και περνώντας από τόπο σε τόπο τον κυνήγησε στο άντρο του. Τον έπιασε και αφού τον καβαλίκεψε, με τη συνοδεία του τραγουδιού των επτά Αδελφών, τον οδήγησε στη χώρα των Κυκλώπων.|

|Εκεί στον Ιερό Τόπο παρέδωσε στους τρεις κύκλωπες τον Ταύρο σώζοντάς τον από βέβαιο θάνατο, αφού ο Μίνωας επιθυμούσε τη  θανάτωση του.|

ΗΡΑΚΛΗΣ : Τα κατάφερα, προσφέροντας στον ιερό ταύρο το θείο δώρο της ζωής.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ : Περπάτα σ’ αυτό το Δρόμο και το φως σου θα λάμψει εντονότερα. Λάβε απ’ αυτό το έργο το μάθημα της αναλογίας. Δύναμη να εκτελείς τα δύσκολα και προθυμία, που δεν επιβαρύνει τις δυνάμεις σου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : |Η γήινη και ενστικτώδης δύναμη του Ταύρου στοχεύει στην απόκτηση και διατήρηση των αγαθών του. Αν ο άνθρωπος επιτρέψει στα ένστικτα αυτά να τον κυριεύσουν, θα γίνεται ολοένα και περισσότερο δέσμιος των επιθυμιών του.| Η σχέση μεταξύ του εγώ και των ενστίκτων πρέπει να έρθει σε μια ισορροπία και αυτό αποτελεί μέρος της ανάπτυξης της προσωπικότητάς του.|

|Η κατανόηση της φύσης του «επιθυμώ» είναι ίσως το καταλληλότερο στοιχείο για να γίνει αντιληπτό το ένστικτο της ζωώδους φύσης που ενυπάρχει μέσα μας και που πολλές φορές μας καθορίζει.| Αν τα ένστικτα κυριαρχήσουν, τότε είναι πιθανόν ο άνθρωπος να καταστρέψει από μόνος του τη σταθερότητα και την ηρεμία που τόσο αποζητά.|

|Σε επίπεδο υλικών αγαθών είναι αναγκαίο να μην ταυτιστεί ο άνθρωπος με αυτά που κατέχει.| Πρέπει να μάθει να «θυσιάζει το ιερό του ζώο», να αφήνει και να αφήνεται, να εμπιστεύεται.|

|Ο Ταύρος λοιπόν συμβολίζει τις ασυγκράτητες ανθρώπινες ορμές. |Ο έλεγχος των ορμών αυτών, επιτυγχάνεται με την τιθάσευση του ταύρου, δηλαδή με τη χρήση του μέτρου και την αρετή της εγκράτειας.| Σε ακραίες μορφές, μάλιστα, τόσο η καταπίεση των ορμών όσο και το ασυγκράτητο χωρίς όρια πάθος, οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με απρόβλεπτες συνέπειες.|

Η ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΩΝ ΧΡΥΣΩΝ ΜΗΛΩΝ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ – ΑΘΛΟΣ ΙΙΙ

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: |Σε μια μακρινή χώρα, στο δυτικότερο νησί του κόσμου, το νησί των Θεών, εκεί που ο Ουρανός συναντάει τη Γη και ο Άτλαντας κρατάει το βάρος του Κόσμου, μεγάλωνε το ιερό δέντρο της σοφίας και πάνω του φύτρωναν τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.| Η φήμη των γλυκών αυτών καρπών είχε φτάσει σε μακρινές χώρες, όλοι τους επιθυμούσαν. |Το ιερό δέντρο φρουρείται καλά. Τρεις παρθένες, οι νύμφες Εσπερίδες, φροντίζουν το δέντρο και προστατεύουν τον καρπό του. Ένας δράκοντας με εκατό κεφάλια προστατεύει τις νύμφες και το δέντρο. Αποστολή του Ηρακλή ήταν να βρει το δέντρο και να συλλέξει τους χρυσούς καρπούς του.|

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ:Βρες τη δύναμη να ερευνάς με θάρρος, δίχως βιασύνη, χωρίς να παρασυρθείς. Δείξε καρτερικότητα.

ΗΡΑΚΛΗΣ: Δείξε μου το δρόμο. Δείξε μου τον πιο σύντομο Δρόμο και θα πάω!

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Ο δρόμος είναι μακρύς! Η Αλήθεια βρίσκεται μέσα σου. Μέσα σου υπάρχει μια ανώτερη Δύναμη και Σοφία. Στρέψου προς τα μέσα κι επικαλέσου την ισχύ! Μάθε να υπηρετείς!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: |Περιπλανώμενος από τόπο σε τόπο, λυπημένος και αποθαρρημένος, έψαχνε παντού. Η Μεγάλη Πλάνη του έφερνε πολλές δοκιμασίες στο Δρόμο του, που τον καθυστερούσαν και τον εξασθενούσαν. |Τις βοήθειες που του παρουσιάζονταν δεν ήταν πάντα σε θέση να τις αναγνωρίσει. Ο Ηρακλής έπρεπε να βγει νικητής.|

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: |Κατά την αναζήτηση των χρυσών καρπών της σοφίας, ο άνθρωπος περιπλανάται και χάνεται κάθε φορά που εξαπατάται από τα φαινόμενα| παραβλέποντας τη δική του εσωτερική πηγή δύναμης και σοφίας, την ψυχή του.|

|Το άτομο καλείται να γίνει άνθρωπος της δράσης. Το φυσικό πεδίο είναι ο τόπος που αποκτάται η εμπειρία. Είναι ο τόπος που αποκτάται η γνώση, η οποία μετουσιώνεται σε Σοφία μέσω της εμπειρίας. |Σε αυτόν τον άθλο ο Ηρακλής αντιμετωπίζει το τεράστιο Έργο να συνενώσει τους δυο πόλους της Ύπαρξής του και να συντονίσει ή να ενώσει Ψυχή και Σώμα,| έτσι ώστε η δυαδικότητα να δώσει θέση στην Ενότητα και να συγχωνευθούν τα ζεύγη των Αντιθέτων.|

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΑΦΙΝΑΣ – ΑΘΛΟΣ ΙV

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: | Ο Ηρακλής στέκεται στην Πύλη. Αφήνει τα όπλα πίσω. Θα επιδοθεί στο κυνήγι της Χρυσοκέρατης ελαφίνας με μοναδικό σύμμαχο τη διαίσθηση και τη διάνοιά του. | Ήρθε η ώρα να αποφασίσει ποια φωνή απ’ όλες θα προκαλέσει την υπακοή της καρδιάς του. | Η αιχμαλωσία της ελαφίνας απαιτεί λεπτούς χειρισμούς, επιμονή και συγκέντρωση, χωρίς να υποκύπτει στους αντιπερισπασμούς.| Ο Ηρακλής συνέχισε προσηλωμένος στο στόχο του και κατάφερε να αιχμαλωτίσει τη χρυσοκέρατη ελαφίνα ύστερα από μακρά αναζήτηση.|

ΗΡΑΚΛΗΣ: Η έρευνα τελείωσε. Η ελαφίνα είναι δική μου, χωρίς να υποκύψω στους αντιπερισπασμούς που έστρεφαν αλλού τα βήματά μου. Επέμεινα και τώρα μου ανήκει! Την κρατάω κοντά στην καρδιά μου!

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Όχι, υιέ του ανθρώπου που είσαι και υιός του Θεού, δεν σου ανήκει!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: | Κι ο Ηρακλής παρέδωσε την χρυσοκέρατη ελαφίνα εκεί που πραγματικά ανήκει… στον ιερό τόπο, στην καρδιά του Θεού. |Το ελάφι, σύμβολο του ατίθασου και άπιαστου χαρακτήρα, φέρει τα χρυσά κέρατα, σύμβολο της διάνοιας και της ανώτερης γνώσης. |Ο Ηρακλής θα διδαχθεί να χρησιμοποιεί και να μετουσιώνει το ένστικτο και τη διανόηση σε ενόραση και δράση, για να κατακτήσει την πνευματική αγνότητα.|

|Ο Άνθρωπος σε κάθε εποχή πρέπει μέσα από τον μακρύ και δύσκολο δρόμο, να μάθει να συγκεντρώνεται στο καθήκον του| και να μεταστοιχειώνει τον εγωισμό σε αξιοπρέπεια, ώστε να μάθει να υπηρετεί,| να μοιράζεται και να προσφέρει υπακούοντας στο νόμο της συνείδησής του| και στη θεία καθοδήγηση που λαμβάνει μέσω αυτού.

Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΑ ΤΗΣ ΝΕΜΕΑΣ – ΑΘΛΟΣ V

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Η Πύλη άνοιξε και ο Ηρακλής καλείται να αντιμετωπίσει ένα άγριο θηρίο ∙ ένα λιοντάρι που κατασπαράζει και τρομοκρατεί μια ολόκληρη κοινωνία. Ο λαός της Νεμέας ζητούσε απεγνωσμένα τη βοήθειά του. Η Ψυχή του Ηρακλή άκουσε την ανάγκη και όρμησε στο χρέος του. Μπροστά στην Πύλη πέταξε την πανοπλία του. Ο λαός της Νεμέας, τρομοκρατημένος, τον παρακινούσε να πάρει τα όπλα του και την ασπίδα του, για να προφυλαχθεί από τον μεγάλο κίνδυνο.

ΗΡΑΚΛΗΣ: Δύο όπλα θα χρησιμοποιήσω μόνο, το ρόπαλο και την καρδιά μου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο Ηρακλής κατάφερε και παγίδευσε το λιοντάρι σε μία σπηλιά, κλείνοντας τα δύο ανοίγματα που είχε. Ένα λιοντάρι που με το «ΕΓΩ» του κατασπαράζει ό,τι βρεθεί στο πέρασμά του, κι ένα ακόμα λιοντάρι, σύμβολο της θέλησης, της δύναμης και του καθήκοντος. Αυτό το λιοντάρι είναι ο Ηρακλής∙ που θα πνίξει με τα ίδια του τα χέρια, χωρίς όπλα, το λιοντάρι της Νεμέας και μαζί μ’ αυτό, το μίσος και τον φόβο. Ο λαός είναι πια ελεύθερος.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Σκότωσες ένα λιοντάρι. Όμως το λιοντάρι, όπως και τα φίδια τότε, πρέπει να σκοτώνονται ξανά και ξανά.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο Ηρακλής είναι πλέον ισχυρός, ελέγχει τα συναισθήματά του, προσηλώνεται στο καθήκον και μαζί με το λιοντάρι που τρομοκρατούσε την κοινωνία, σκοτώνει και το δικό του «ΕΓΩ», την ιδιοτέλειά του, που τη θέση της θα πάρει η ανιδιοτέλεια και η υποταγή της στο καλό του συνόλου.

Έτσι κι ο άνθρωπος, οφείλει να μην επαναπαύεται, αλλά συνεχώς να προσπαθεί να υποτάσσει την κατώτερη όψη της προσωπικότητάς του στο ανώτερο καλό, αφανίζοντας με τη θέλησή του το δικό του Λιοντάρι της Νεμέας.

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ - ΑΘΛΟΣ VI

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Στις παραλίες της Μεγάλης Θάλασσας κατοικούσαν οι Αμαζόνες, γυναίκες πολεμίστριες, οι οποίες ζούσαν σε κοινωνία, αποκλειστικά μεταξύ τους. Μέσα στο Ιερό της Σελήνης λάτρευαν τον Άρη. Η ζώνη της βασίλισσάς τους, της Ιππολύτης, ήταν δώρο της Αφροδίτης, ένα σύμβολο ενότητας, μητρότητας, θυσίας και πίστης. Αποστολή του Ηρακλή ήταν να αποκτήσει την ιερή ζώνη της Βασίλισσας. Ο Ηρακλής στον άθλο αυτό θα αντιμετωπίσει το άλλο του μισό.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ : Ήρθε ο χρόνος που μπορείς να δεις το Είδωλό σου, όπως η Σελήνη βλέπει το δικό της στη Μεγάλη Θάλασσα.

ΗΡΑΚΛΗΣ: Είμαι αυτό που το Εγώ μου θέλει να είμαι.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Απαρνήσου το πλαστό και το ψεύτικο.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ: Παραιτούμαι από ρόλους ξένους προς τη φύση μου, μ' αγαπώ και σ' αγαπώ. Σου προσφέρω ως δώρο τη ζώνη της Αγάπης και της Αρμονίας.

ΗΡΑΚΛΗΣ: Όχι!!!  Είσαι αυτό που ΕΓΩ θέλω να Είσαι!!! Δεν θέλω να σ' ακούω!!!. Θέλω αυτό που μου ανήκει!!!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Ο Ηρακλής πολέμησε με την Ιππολύτη χωρίς να ακούσει τα ωραία λόγια που προσπάθησε να του πει. Απέσπασε τη ζώνη, αν και του προσφέρθηκε ως δώρο και σκότωσε τη βασίλισσα.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ : Γιατί σκοτώνεις εκείνο που χρειάζεσαι, τον πλησίον σου και αγαπητό, εκείνον που αγαπάς, εκείνον που σου δίνει ωραία δώρα, τον φύλακα του εφικτού; Tη μητέρα του ιερού Παιδιού; Πάλι απέτυχες. Πάλι δεν κατάλαβες. Εξιλέωσε τη στιγμή αυτή.

ΗΡΑΚΛΗΣ: Τι θλίψη είναι αυτή που με διακατέχει! Ποιόν δρόμο να διαλέξω;

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Αν αναζητάς την πραγματική Αγάπη, μάθε ότι την κατάπιε το κήτος του ΕΓΩ σου, το είχες γαλουχήσει μέσα σου. Ξέχνα τον εαυτό σου, αντιμετώπισε τα κύματα και μπες μέσα στο κήτος γιατί μέσα του είναι η φλόγα της Αγάπης. Βοήθησέ την να σωθεί!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Ο Ηρακλής συνειδητοποίησε τι έφταιγε, κατάλαβε ότι η αγάπη του ήταν επίπλαστη. Γι' αυτό δεν μπορούσε να δει καθαρά, δεν μπορούσε ν’ ακούσει, δεν μπορούσε να προσφέρει. Βλέποντας το τέρας του βυθού, ξεχνά τον εαυτό του και το αντιμετωπίζει. Βγάζει από τη ζώνη το ξίφος του και σκάβει από την κοιλιά του κήτους προς το Φως. Αναγεννήθηκε!

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Σκότωσες εκείνο που σε αγαπούσε, που χωρίς να ξέρει, σου έδωσε την αγάπη και τη δύναμη που χρειαζόσουν. Έσωσες εκείνο που σε χρειαζόταν κι έτσι πάλι τα δύο είναι ένα. Συλλογίσου τους τρόπους της ζωής και του θανάτου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Έτσι ο Ηρακλής κατάφερε να ξεχάσει τους ψεύτικους ρόλους, να καταργήσει τους αποκλεισμούς, εγκαταλείποντας τη βία και αντικαθιστώντας την με την αγάπη. Αποκατέστησε φυλακισμένες ενέργειες επιστρέφοντας στην τάξη και στην αρμονία. Έμαθε να αγαπά και να προσφέρει.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΡΥΜΑΝΘΙΟΥ ΚΑΠΡΟΥ – ΑΘΛΟΣ VII

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο Ηρακλής στέκεται στο κατώφλι της Πύλης, ακολουθώντας την εντολή να αιχμαλωτίσει τον άγριο Ερυμάνθιο Κάπρο, ένα τεράστιο αγριογούρουνο που έσπερνε τον τρόμο και κατέστρεφε τα πάντα. Μία διπλή δοκιμασία, μιας και εδώ δοκιμάζεται η σπάνια φιλία και το ανυπέρβλητο θάρρος.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Προχώρησε, πιάσε τον άγριο κάπρο και σώσε μία ερημωμένη χώρα.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Και ο Απόλλων έδωσε στον Ηρακλή ένα καινούργιο τόξο για να να τον βοηθήσει.

ΗΡΑΚΛΗΣ : Δεν θα το πάρω μαζί μου στο δρόμο, γιατί φοβάμαι μήπως σκοτώσω κάποιον. Αφήνω το τόξο.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Κι έτσι ο Ηρακλής ξεκίνησε για το βουνό άοπλος, κρατώντας μόνο το ρόπαλό του. Στο δρόμο συνάντησε έναν φίλο του Κένταυρο, τον Φόλο, ο οποίος τον προσκάλεσε να ανοίξουν ένα βαρέλι κρασί, δώρο των θεών στους Κενταύρους με την εντολή να ανοιχτεί μόνο εν απαρτία τους. Οι δύο φίλοι κάλεσαν και ένα σοφό Κένταυρο, το Χείρωνα, για να πιούν. Και ενώ γλεντούσαν τους επιτέθηκαν οι άλλοι Κένταυροι. Κατά τη μάχη, σκοτώθηκαν  οι δύο φίλοι του και ο Ηρακλής διέφυγε στα βουνά συνεχίζοντας την αναζήτηση του κάπρου. Έφτιαξε με επιδεξιότητα μια παγίδα και έως την αυγή ο στόχος του επιτεύχθηκε. Πάλεψε με τον κάπρο και αφού τον νίκησε, άρχισε να κατηφορίζει το χιονισμένο βουνό, κρατώντας τον ψηλά από τα δύο πισινά πόδια, σκηνή που προκάλεσε το γέλιο των χωρικών.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Ο άθλος περατώθηκε, πέρασες την Πύλη. Συλλογίσου τα μαθήματα του παρελθόντος και σκέψου τις δοκιμασίες σου. Δύο φορές σκότωσες εκείνο που έπρεπε ν’ αγαπάς. Μάθε γιατί.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ :Ο Ηρακλής ανεβαίνει στο βουνό της Μύησης, διότι για να πετύχει το σκοπό του οφείλει να ανέλθει σε ανώτερες σφαίρες ύπαρξης και να παγιδέψει τον Ερυμάνθιο Κάπρο στο βουνό, μακριά από την πλάνη της κοιλάδας. Στη μάχη του με την επιθυμία σπρώχνεται από την ιερή τρέλα του Διονύσου, που συμβολίζεται με το κρασί. Σκοτώνει και τους δύο φίλους του. Τον Χείρωνα που συμβολίζει την καλή σκέψη και τον Φόλο, που συμβολίζει τη σωματική ρώμη. Μαζί αυτοί οι δυο συμβολίζουν τις δυο όψεις της προσωπικότητας του ήρωα. Η Ψυχή του Ηρακλή γνωρίζει ότι η επιθυμία δεν κατανικάται ούτε με τη σωματική ρώμη ούτε με το νου. Κυρίαρχος της επιθυμίας είναι εκείνος που γνωρίζει την αληθινή ισορροπία, την αρμονία ανάμεσα στην πνευματική και υλική όψη του, απελευθερώνοντας το φως της ψυχής.

Το Πνεύμα και η Ύλη είναι οι δύο όψεις της Μίας Πραγματικότητας. Το ένα δεν μπορεί να υπάρχει δίχως το άλλο και το ένα δεν είναι κατώτερο ή ανώτερο του άλλου. Η μόνη ελπίδα για την αποκατάσταση της ισορροπίας αυτής είναι η στροφή της ανθρώπινης σκέψεως και καρδιάς προς την Εσωτερική Γνώση του Ανθρώπου και του Κόσμου.

Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΥΔΡΑΣ – ΑΘΛΟΣ VIII

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Στον τόπο εκείνο, που η ξηρασία τον βασάνιζε καιρό, φύτρωσε ξανά ο σπόρος της επιθυμίας και ύστερα από εκκλήσεις και ικεσίες πολλές, τρία ρυάκια εμφανίστηκαν μέσα από τους βράχους και ένα δέντρο, δώρο του Ποσειδώνα. Γύρω τους όμως φύτρωσαν τρία ζιζάνια με τρία άνθη το καθένα και κάλυψαν τον αθάνατο καρπό. Τα ρυάκια έγιναν βάλτος και μέσα από αυτόν αναδύθηκε η εννιακέφαλη Λερναία Ύδρα. Σπίτι της είναι το σπήλαιο του νου, τα έγκατα της συνείδησης. Ο Ηρακλής σε αυτό τον άθλο καλείται να είναι προσεκτικός και να βρει τον απόκρημνο και άγριο δρόμο του χωρίς να χάσει τον προσανατολισμό του. Η νίκη αυτή τη φορά θα έρθει με τη φωτιά και όχι με την προσμονή, με τα γυμνά του χέρια και όχι με το ρόπαλο, με την κίνηση και όχι με την στασιμότητα.

ΗΡΑΚΛΗΣ: Πού βρίσκομαι άραγε; Τέτοιο πυκνό σκοτάδι δεν έχω δει ούτε όταν τα πυκνά σύννεφα κρύβουν τη Σελήνη το χειμώνα.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Βρίσκεσαι στα έγκατα του νου. Στο σπίτι του υποσυνειδήτου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μέρες και νύχτες ολόκληρες ο Ηρακλής έψαχνε να βρει το τέρας και ακόμα δεν είχε εμφανισθεί κάτι. Η δάδα του Ηρακλή δεν αρκούσε για να φωτιστεί πλήρως ο θόλος. Μόνο αυτή η απαίσια μυρωδιά, του έδειχνε πως ό,τι υπήρχε εκεί πρέπει να ήταν για καιρό φυλαγμένο και ακλόνητο.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Η υπομονή ας είναι, το όπλο σου για να νικάς, η διάκριση τα μάτια σου για να ξεχωρίζεις και η ταπεινότητα ο οδηγός σου στον απώτερο σκοπό. Αυτά τα τρία είναι η πίσσα και η φωτιά, με την οποία θα ανάψεις τα βέλη σου και θα φωτίσεις το θόλο. Πρόσεξε όμως, γιατί θα εκπλαγείς με ό,τι δεις.

ΗΡΑΚΛΗΣ: Τι αποτρόπαιο θέαμα είναι αυτό;

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Τα κεφάλια του θηρίου ωσάν Εννιά θηλιές είναι περασμένες στο λαιμό του, ανά τρεις δεμένες. Οι πρώτες τρεις, είναι αυτά για τα οποία πούλησε τη ζωή του. Χρήμα, λαγνεία και ανέσεις. Οι άλλες τρεις αυτά με τα οποία δηλητηρίαζε τόσα χρόνια την ψυχή του. Ο φόβος του αγνώστου, η άρνηση της αποδοχής και το πάθος για εξουσία. Και οι τρεις τελευταίες, όσα έδωσε μέχρι τώρα στους γύρω του. Αλαζονεία, διακρίσεις και σκληρότητα. Κάψε με τον πυρσό σου τα σχοινιά και θάψε το πεσμένο πτώμα κάτω από το βράχο της θέλησης. Και πάνω σε αυτόν θα φυτρώσει το δέντρο της ζωής.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Και ο Ηρακλής ταξίδεψε πέρα από τη γέφυρα του Αδάμ και τις στήλες τις αφιερωμένες σε εκείνον. Διέσχισε τα βουνά της Μαγείας κι αγνάντεψε χίλιους ήλιους που τα μάτια των ανθρώπων δε μπορούν να δουν. Κρατούσε τούτο το αθάνατο κεφάλι ψάχνοντας κάπου να το θάψει, ώστε κανείς να μην το ξαναβρεί.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Κρατάς στα χέρια σου την πρώτη αρχή, τη γενεσιουργό αρχή, μέσω της οποίας όλα γεννήθηκαν. Το καλό και το κακό. Το ποτέ και το πάντα. Υπόταξε το κάτω από τη θέληση σου.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Έτσι κατάφερε ο Ηρακλής και φώτισε το σκοτεινό θόλο του νου, σκοτώνοντας το θηρίο. Ο θόλος έσπασε και εμφανίστηκε ο ήλιος στον ορίζοντα. Ένας αετός πετούσε ψηλά στον ουρανό κρατώντας ένα φίδι στα πόδια του. Φωτίστηκε ό,τι έπνιγε το παιδί μέσα του. Μετουσιώθηκε σε κίνηση ότι τον κρατούσε στάσιμο. Ξέφυγε από το δίπολο και ανυψώθηκε έτσι στον ουρανό, όπως ο αετός, που πετάει ελεύθερα προς την Ανατολή. Μόνο έτσι, αρνούμενοι τον κατώτερο εαυτό μας και αλλαγμένοι, μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας.

ΟΙ ΣΤΥΜΦΑΛΙΔΕΣ ΟΡΝΙΘΕΣ – ΑΘΛΟΣ IX

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Αφού ολοκλήρωσε ο Ηρακλής τον Άθλο του, έπρεπε περνώντας μέσω της Πύλης να βρει τον βάλτο της Στυμφαλίας, όπου ζούσαν τα αποκρουστικά τερατόμορφα ανθρωποφάγα όρνια, που τα ονόμαζαν Στυμφαλίδες  Όρνιθες. Η αποστολή του Ηρακλή ήταν να τα εκδιώξει από την ασφαλή κατοικία τους.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Ήρθε ο καιρός να βαδίσεις έναν άλλο δρόμο. Να θυμάσαι πως η φλόγα που λάμπει πάνω από το νου αποκαλύπτει τη σίγουρη κατεύθυνση. Προχώρα, το έργο περιμένει.

ΗΡΑΚΛΗΣ: Είμαι έτοιμος να προχωρήσω.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο Ηρακλής περιπλανιόταν πολύ καιρό μέχρι να φτάσει στον δύσοσμο βάλτο της Στυμφαλίας. Καθώς πλησίαζε, είδε τα μεγαλόσωμα άγρια όρνια, τα οποία είχαν σιδερένιο ράμφος, φτερά που έμοιαζαν με ατσάλινες λεπίδες και τα νύχια τους ήταν αιχμηρά και δυνατά. Βλέποντας τον Ηρακλή να πλησιάζει, τρία από τα άγρια αυτά πουλιά όρμησαν πάνω του να τον κατασπαράξουν. Εκείνος όμως κατάφερε να αποκρούσει την επίθεσή τους με το ρόπαλό του. Μόλις το είδαν αυτό τα υπόλοιπα όρνια κρύφτηκαν στην πυκνή βλάστηση του βάλτου. Ο Ηρακλής πέρασε την ημέρα προσπαθώντας να βρει πως να απαλλάξει τον τόπο από αυτά. Αφού δοκίμασε πολλούς και διάφορους τρόπους, ήρθαν στο μυαλό του τα λόγια….: «Η φλόγα που λάμπει πάνω από το νου, αποκαλύπτει την σίγουρη κατεύθυνση». Και τότε θυμήθηκε τα δύο μεγάλα ορειχάλκινα κρόταλα, που του είχε χαρίσει η Αθηνά, τα οποία με τον οξύ και απόκοσμο ήχο τους τρόμαζαν τα πάντα. Ζαλισμένα από τον τερατώδη θόρυβο, τα αρπαχτικά όρνια σε πλήρη σύγχυση έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν ποτέ.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Τα όρνια της σφαγής εκδιώχθηκαν. Ο νους ελευθερώθηκε. Ο άθλος πραγματοποιήθηκε. Έμαθες να επικεντρώνεσαι στο στόχο σου δια της σιγής.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Οι Στυμφαλίδες Όρνιθες, σύμβολα των αρνητικών μας σκέψεων, που μας ταλανίζουν και μας απομακρύνουν από το στόχο μας, κρύβονται βαθιά μέσα μας, στον ασφαλή τους τόπο. Ο Ηρακλής κατάφερε να βρει τον τρόπο να νικήσει τις σκέψεις του δια της σιγής, και μέσω της φλόγας του πνεύματος, να τις διώξει μακριά. Τόσο μακριά που δεν επέστρεψαν ποτέ ξανά.

Ας δεθούμε με την ανθρωπότητα δια της υπηρεσίας της Αγάπης και της Ανυστερόβουλης Σκέψης. Ας βαδίσουμε έναν άλλο δρόμο.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΕΡΒΕΡΟΥ, ΦΥΛΑΚΑ ΤΟΥ ΑΔΗ – X

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ : Το Φως της ζωής πρέπει τώρα να λάμψει μέσα στον σκοτεινό κόσμο.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Ήρθε η ώρα να περάσει τη Πύλη ο υιός του ανθρώπου, που είναι και υιός του Θεού, την είσοδο του Κάτω Κόσμου στην επικράτεια του Άδη, η οποία φρουρείται από́ τον Κέρβερο, έναν σκύλο με τρία κεφάλια και φίδι για ουρά, άκακος για όσους εισέρχονται στον Άδη, αλλά άγριος και επιθετικός για όσους επιχειρούν να φύγουν από το Βασίλειο των Νεκρών.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ : Αναλογίσου το καθήκον! Η σοφία και η δύναμη σου ανήκουν!

ΗΡΑΚΛΗΣ : Κατανόησα και αποφάσισα.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Ο Ηρακλής κατέρχεται στον Άδη, με σύμμαχο την ακλόνητη θέλησή του και με θάρρος συνεχίζει την απότομη αυτή κάθοδο, ώσπου φτάνει τελικά στον ποταμό που διαβαίνουν οι Ψυχές των νεκρών. Εισέρχεται  στο βασίλειο του Άδη και ζήτα από τον Πλούτωνα να του παραδώσει τον Κέρβερο. Ο Πλούτωνας δέχτηκε με την παράκληση της Περσεφόνης, να πάρει τον Κέρβερο, αλλά με τον όρο να πιάσει ο Ηρακλής το θηρίο με τα γυμνά του χέρια, κάτι που δεν είχε καταφέρει ποτέ κανείς. Αφού πάλεψαν, συνέλαβε το Κέρβερο και τον οδήγησε στον απάνω κόσμο.

Η συνείδηση του Ηρακλή είναι πλέον εστιασμένη στην Ψυχή, στην όψη του εαυτού́ του, που είναι ελεύθερη από την ύλη. Η κάθοδος στον Κάτω κόσμο-στο άδυτο της ψυχής- απαιτεί προετοιμασία. Τα τρία κεφάλια του Κέρβερου συμβολίζουν τα εμπόδια που πρέπει να κατανικήσει ο Ηρακλής για να εισέλθει στον Άδη, δηλαδή την προσκόλληση στην ύλη, στις ακόρεστες επιθυμίες και στις αυταπάτες, ενώ το φίδι συμβολίζει τις πλάνες και τους φόβους, που αντιμετωπίζει για να εξέλθει. Ο Ηρακλής αποκτά πλέον επίγνωση του πνεύματος και νικά́ το Φόβο του θανάτου, μέσω της κάθαρσης, της ανιδιοτελούς υπηρεσίας και της βιωματικής του εμπειρίας.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ EAΥΤOΣ :  Άλλος ένας άθλος πραγματοποιήθηκε. Το Φως λάμπει πια μέσα στον κόσμο του σκότους!

Ο ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΒΛΩΝ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΑ – ΑΘΛΟΣ XI

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Έντεκα φορές γύρισε ο τροχός και τώρα με τη δύναμη και την αντοχή ενός πραγματικού «Τιτάνα» ο ημίθεος Ηρακλής βρίσκεται στο κατώφλι, για να διαβεί μία νέα Πύλη. Καλείται να αναστρέψει τα βήματά του και να κατέλθει στο Βασίλειο του Αυγεία, για να το καθαρίσει από το κακό. Το βασίλειο του Αυγεία είχε κατακλύσει η δυσοσμία, μιας και οι στάβλοι είχαν να καθαριστούν από την κόπρο τριάντα ολόκληρα χρόνια. Η ευρηματικότητα έπρεπε αυτή τη φορά να πρυτανέψει.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ : Το φως που στην αρχή τρεμόσβηνε, έγινε σταθερός πυρσός, και τώρα πια λάμπει σαν εκθαμβωτικός ήλιος. Άφησε πίσω σου τη λάμψη του και γύρισε στην αρχή, εκεί όπου κατοικούν οι σκιές και το σκοτάδι, για να επαναφέρεις στους ανθρώπους την ακτινοβολία που έχουν χάσει.

ΗΡΑΚΛΗΣ : Θα κάνω ό,τι μπορώ!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Ο Ηρακλής με θάρρος συνάντησε τον βασιλιά Αυγεία στην περιοχή της Ήλιδας κι εκεί του ανατέθηκε ένας ιδιόμορφος άθλος. Αν δεν καθάριζε τους Στάβλους μέσα σε μια μέρα, η ζωή του και η περιουσία του θα ανήκαν για πάντα στο βασιλιά. Ο Ηρακλής το υποσχέθηκε χωρίς δισταγμό. Και ο βασιλιάς βρήκε την ευκαιρία για να τον ξεγελάσει.

ΗΡΑΚΛΗΣ : Θα τα καταφέρω!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Ο Ηρακλής χρησιμοποιώντας την οξυδέρκεια του πνεύματός του παρατήρησε τα δυο ποτάμια που έρεαν στην περιοχή, τον Αλφειό και τον Πηνειό. Εργάσθηκε με δύναμη και επινοητικότητα και άλλαξε τις κοίτες των ποταμών, στρέφοντάς τες προς τους στάβλους και έτσι τους καθάρισε αμέσως. Τα ορμητικά νερά ξέπλυναν στο διάβα τους τα πάντα και ο Ηρακλής, ικανοποιημένος, χάρηκε που κατάφερε για μια ακόμη φορά το ακατόρθωτο, βοηθώντας τους κατοίκους της περιοχής, που πέθαιναν από τις ακαθαρσίες και το λοιμό.

Ο Αυγείας ένιωσε εξαπατημένος, αφού ο άθλος διεκπεραιώθηκε από τα φυσικά στοιχεία της φύσης και όχι από τον ίδιο τον Ηρακλή, λέγοντάς του να φύγει χωρίς να του δώσει το κοπάδι που του είχε υποσχεθεί αν τα κατάφερνε.

Ο Ηρακλής προχωρά οπισθοχωρώντας. Ήδη έχει ανέλθει στην κορυφή του βουνού της Μύησης και του ζητείται όχι απλά να κατέλθει, μα να καθαρίσει στάβλους. Έφτασε η στιγμή της αυτοθυσίας. Ο Ηρακλής με την ταπεινοφροσύνη και με τον χαρακτήρα ενός μύστη, δέχεται να καθαρίσει την υλική ακαθαρσία στο Βασίλειο του Αυγεία. Ένα βασίλειο που βρίσκεται στην ανατολή του και που ήδη έχουν συσσωρευτεί πολλά προβλήματα μιας και η κόπρος δεν φεύγει. Μια τέτοια βρωμιά μόνον με κάθαρση μπορεί να εξαλειφθεί. Οι δύο ορμητικοί ποταμοί πέραν της δύναμης που χρειάζεται η ανθρωπότητα για να καθαριστεί η βρωμιά, εκφράζουν την Φώτιση, την οποία πρέπει να δεχτεί ο άνθρωπος, καθώς και την πειθαρχία στον Θείο Νου, που χρειάζεται να υποταχτούμε.

Οι δύο αυτοί χείμαρροι επίσης ενωμένοι συμβολίζουν τη συγχώνευση του ενεργητικού και του παθητικού στοιχείου, το ύδωρ της ζωής και της αγάπης, που αποτελούν τις δύο ουσιαστικές  δυνάμεις της ζωής, ενώ ο καθαρμός επέρχεται στο επίπεδο του ασυνειδήτου. Ο Ηρακλής εξαγνίζεται από τις συσσωρεύσεις της ενσάρκωσης. Η πρώτη κίνηση του Ηρακλή είναι να γκρεμίσει τα εμπόδια που ανακόπτουν το ύδωρ του καθαρμού. Η ανθρώπινη ψυχή γκρεμίζει τα όρια της χωριστικότητας, της ιδιοτέλειας και της σκοπιμότητας, ενώνοντας τα ποτάμια καθαρίζει με ευκολία τους στάβλους. Ο Αυγείας αρνείται όμως να αναγνωρίσει στον Ηρακλή το έργο του, υποστηρίζοντας ότι ήταν τέχνασμα, και σε αυτό το σημείο διακρίνεται η αγνωμοσύνη της ανθρωπότητας στον ευεργέτη της και στην ανιδιοτελή υπηρεσία αυτού. Ο ευεργέτης ωστόσο ευεργετείται και ευαρεστείται από το ίδιο του το έργο διότι δεν υποκινείται από την ατομική, την εγωιστική αγάπη, μα απ’ την αγάπη και την προσφορά προς όλη την ανθρωπότητα. Ο Μύστης Ηρακλής είναι πλέον Υπηρετών Διδάσκαλος.

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΩΝ ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΒΟΔΙΩΝ ΤΟΥ ΓΗΡΥΟΝΗ – ΑΘΛΟΣ ΧΙΙ

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Σ’ ένα μακρινό κι αφιλόξενο νησί ζούσε ο Γηρυόνης, ένα ανθρωπόμορφο τέρας. Είχε τρία κεφάλια και τρία σώματα που ήταν ενωμένα στη μέση και διαφέντευε ένα κοπάδι από κοκκινόχρωμα βόδια. Πιστός του βοσκός ήταν ο Ευρυτίων, που είχε έναν σκύλο με δύο κεφάλια, τον Όρθρο. Ο Ηρακλής πήρε εντολή να φέρει αυτά τα κοκκινόχρωμα βόδια απ’ το νησί, διασχίζοντας γη και θάλασσα, στην ιερή πόλη.

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ: Στέκεσαι πια μπροστά στην τελευταία πύλη. Μια προειδοποίηση μπορώ να κάνω μόνο: Επικαλέσου τη βοήθεια του Ήλιου. Μόνον αυτός μπορεί να σου χαρίσει τα βόδια που το χρώμα τους συναγωνίζεται το αίμα…

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο Ηρακλής, πριν ξεκινήσει το ταξίδι του, έκανε προσφορές στον Ήλιο και ο θεός του έδωσε το χρυσό δέπας, που θα του επέτρεπε να διασχίσει τις θάλασσες και να φθάσει στη χώρα της Ερύθειας. Έφτασε στους βοσκότοπους όπου έβοσκαν τα κοκκινόχρωμα βόδια. Με ένα αποφασιστικό χτύπημα ο Ηρακλής έριξε κάτω τον Όρθρο. Ο Ευρυτίων έντρομος ικέτευσε τον Ηρακλή να λυπηθεί τη ζωή του. Οδηγώντας τα αιματόχρωμα ζώα μπροστά του, ο Ηρακλής στράφηκε προς την Ιερή Πόλη. Ο Γηρυόνης, Αφέντης των βοδιών, οργίστηκε και προσπάθησε με λύσσα να ανακτήσει το κοπάδι του κι επιτέθηκε στον Ηρακλή με απανωτά χτυπήματα. Με αποφασιστικές κινήσεις ο Ηρακλής, τεντώνοντας το τόξο του, σκότωσε το τέρας χτυπώντας το πλευρικά, διαπερνώντας και τα τρία του σώματα. Έπειτα οδήγησε τα βόδια στην Ιερή Πόλη. Το έργο της επιστροφής αποδείχθηκε το δυσκολότερο, καθώς πολλές φορές μερικά βόδια χάνονταν κι ο Ηρακλής έπρεπε να τα αναζητήσει, αφήνοντας το υπόλοιπο κοπάδι.

Τα κοκκινόχρωμα βόδια συμβολίζουν τις κατώτερες επιθυμίες μας, αλλά και όλες εκείνες τις ενορμήσεις που πρέπει συχνά ο άνθρωπος να διαφεντέψει, σαν ένα κοπάδι ζώα που πρέπει να κατευθύνει. Όλα αυτά τίθενται υπό την κυριαρχία του ανώτερου εαυτού μας. Ο νους παραμένει στην υπηρεσία του ανθρώπου. Κι αυτός ο νους ανοίγει το δρόμο σε ό,τι επιλέξει η καρδιά…

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ:Καλώς ήλθες Ηρακλή, υιέ του Θεού που είσαι και υιός του ανθρώπου. Κι από σήμερα συνοδοιπόρος του Ήλιου, αφού σεβάστηκες τα μυστικά του και βρήκες το δρόμο που οδηγεί στις ακτίνες του… Το πετράδι της αθανασίας σου ανήκει…

Με τους δώδεκα αυτούς άθλους ξεπέρασες το ανθρώπινο κι έφτασες στο θείο. Στο έναστρο στερέωμα θα γραφεί το όνομά σου ως παράδειγμα στους αγωνιζόμενους υιούς των ανθρώπων για το αθάνατο πεπρωμένο τους. Οι δοκιμασίες σου εκπληρώθηκαν. Ο δρόμος σου ελευθερώθηκε προς την ατραπό της Επίγνωσης… Εξαγνίστηκες μέσα από τα βάσανά σου και ο κόπος χάραξε νέα πορεία στα βήματά σου. Γενναίες ήταν οι επιλογές σου, θαυμαστά τα έργα σου…

ΗΡΑΚΛΗΣ : Επιλέγω να αγαπώ δίχως όρους.

ΚΛΕΙΣΙΜΟ

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Κάπως έτσι τελειώνει ο μύθος για τους άθλους του Ηρακλή… Και κάπως έτσι μέσα από τον αποσυμβολισμό τους φτάνουμε στο σταυροδρόμι, που όλες οι επιλογές είναι ενεργές και ζωντανές… Όλα μπορούν να συμβούν. Φτάνει να το επιλέξουμε.

Ας σκεφτόμαστε τον Ηρακλή σαν έναν ιδιαίτερο, παγκόσμιο σωτήρα, που είχε το κουράγιο να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και τα σφάλματά του, να μάθει μέσα από αυτά και να χρησιμοποιήσει τη Γνώση αυτή ως το Επέκεινα των βημάτων του.

Ας δούμε τον Ηρακλή σαν Εσένα, σαν Εμένα… Είχε το σθένος να ακολουθήσει ευλαβικά την οδό της Λύτρωσης και να σπάσει τα δεσμά της πραγματικότητας, που τον έδεναν με τον αλάξευτο εαυτό του.

Χαμένος ήταν και βρέθηκε. Φονιάς κι όμως Ζωοδότης. Νεκρός, αλλά πάλλεται από Ζωή. Ο υπηρέτης γίνεται σωτήρας κι επιστρέφει σπίτι, για να αναλάβει νέες αποστολές. Ο Ηρακλής είναι το σύμβολο του παγκόσμιου μαθητή στην Ατραπό της Αλήθειας, το σύμβολο της ηρωικής ανθρώπινης ψυχής που πορεύεται προς την αποθέωσή της. Ό,τι κατόρθωσε για τον εαυτό του, είναι ό,τι ο καθένας από εμάς μπορεί και προορίζεται να κατορθώσει.

Καθένας από εμάς είναι ήδη στην ατραπό της μαθητείας του είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Η μαθητεία αποσκοπεί στην αφύπνιση και τον εξευγενισμό της συνείδησή μας, ώστε να βιώσουμε την Ενότητά μας με τον Κόσμο και να υπηρετήσουμε μέσω αυτής.

Καμία αλλαγή δεν μπορεί να επέλθει σε συλλογικό επίπεδο, αν προηγουμένως δεν αλλάξει ο καθένας από εμάς. Διότι μόνο μέσω του παραδείγματος αλληλεπιδρούμε.

Οι άθλοι είναι οι μεγάλες προκλήσεις που θα συναντήσει η ψυχή μας στο δρόμο για την τελείωσή της και σε κάθε μία πρόκληση από αυτές αντιστοιχούν πολύτιμα πνευματικά χαρίσματα, που, ΑΝ ΑΠΟΚΤΗΘΟΥΝ, θα παραμείνουν «κτήμα εσαεί».

Κι αν μας τρομάζει αναμέτρηση με τα τέρατα που θα συναντήσουμε στον δρόμο μας, ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στο χάος και το έρεβος της ανθρώπινης υπόστασής μας και ας θυμόμαστε ότι η θέληση και το θάρρος πηγάζουν από την επίγνωση του εαυτού μας και του σκοπού μας, αλλά και από το φως της Αγάπης, που μας χορηγεί τη Ζωή. Και ίσως τελικά το έργο φανεί ευκολότερο μέσα από μικρές καθημερινές πράξεις ευγένειας και καλοσύνης, που σαν σταγόνες ύδατος λειαίνουν αργά αλλά σταθερά την πέτρα μας. Άλλωστε τέρατα δε θα συναντήσουμε, αν δεν τα κουβαλούμε εντός μας. Κι ένα μεγάλο ταξίδι ξεκινάει πάντα με ένα μικρό βήμα.

Οι άθλοι πολλές φορές τελούνται αθόρυβα για τον έξω κόσμο, στη σιγή. Καθένας μέσα του το γνωρίζει αυτό. Άθλος είναι στις μέρες μας το χαμόγελο κι η εμπιστοσύνη, ο αγώνας της Μητέρας να μεγαλώσει τα παιδιά της… Είναι άθλος για τον άνεργο να χαμογελά και να ελπίζει… Είναι πράξη ηρωική να υπερασπίζεσαι το δίκαιο και τον πιο αδύνατο, να σέβεσαι έμπρακτα τη Μητέρα Γη και τα πλάσματά της, να πιστεύεις στο φως, όταν όλα γύρω σου τα καλύπτει σκοτάδι, να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου και να αναγεννάς τον εαυτό σου από τις στάχτες του. Είναι άθλος για τον Τέκτονα να πορεύεται στον Τεκτονικό Δρόμο με αφοσίωση καιπροσήλωση …

Οι άθλοι του Ηρακλή μας διδάσκουν, στ’ αλήθεια, πέρα από τον χρόνο που μετράνε τα ανθρώπινά μας μέτρα. Σ’ αυτόν τον χρόνο, που δεν έχει αρχή και τέλος, καλούμαστε να επιτελέσουμε τα νέα έργα μας στους ρυθμούς της Σοφίας, της Ισχύος και του Κάλλους. Τότε το άδηλο Φως της ψυχής μας θα γίνει δήλο, σαν το ιερό νησί του Απόλλωνα...

Τα σύμβολα, φύλακες της αλήθειας, μας δείχνουν το δρόμο.

Οι σφύρες των εργαστηρίων μας ας κρούουν πάντα…

Πηγη :  tektonikadromenablogspot.gr