Η Κίρκη τους έδωσε να πιουν από το ποτό της λήθης. Και σαν ξεχάσαν ότι ήσαν Έλληνες, αυτοί μεταμορφώθηκαν σε γουρούνια... σε "ΛΑΟ".
·
ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ «ΛΑΟΣ»
(Η «ΚΑΚΙΕΡΓΗΜΕΝΗ» ΑΝΤΩΝΥΜΙΑ ΤΗΣ «ΚΑΛΛΙΕΡΓΙΑΣ»)
Ξέρετε, γνωρίζοντας την ετυμολογία των λέξεων «λαός» και «έθνος» συνειδητοποιεί κανείς ότι προσβολή μεγάλη είναι να ακούει πολιτικούς και δημοσιογράφους να ευδαιμονοποιούν την λέξη «λαός» και να κακοδαιμονοποιούν όλα τα παράγωγα του «έθνους».
Αλλά μεγαλύτερη προσβολή είναι να ζει κανείς ανάμεσα σε Ελληνόφωνες που ένεκα της εγκληματικής των γλωσσικής αδιαφορίας και άγνοιας δεν προσβάλλονται στο άκουσμα «λαός» από στόματα εκείνων που τους βολεύει να βλέπουν τους πρώτους σαν «λαό» και όχι ως «έθνος».
Γνωρίζατε, φερ’ ειπείν, ότι η λέξη «λάσπη» (η οποία παρουσιάζεται ως «αγνώστου ετύμου») έχει κοινή ρίζα με τις λέξεις «λαός» και «πέτρα»;
Τονίζω «μάλλον», επειδή στην αρχαία Ελληνική το «λαάς» σημαίνει «λίθος», εξ ου και λα-τομείον, όπου εξορύσσομε και τέμνουμε πέτρες.
Όταν ένας λίθος είτε συνθλίβεται είτε διαβρώνεται γίνεται θρύψαλα και σκόνη, αντιστοίχως.
Όταν αυτά βρέχονται παράγεται λάσπη, όπου κατά σύμπτωσιν η κατάληξη «πη» μας αναγάγει στον χειραγωγίσημο «πηλό».
Η λέξη «λαός» έχει καταβολές στον μύθο του Δευκαλίωνος και της Πύρρας, οι οποίοι, μετά από τον κατακλυσμό που κατέστρεψε το χάλκινο γένος, το ζεύγος πετούσε «λάες» από πίσω τους εκ των οποίων ξεφύτρωσαν οι άνθρωποι, ο «λαός».
Αυτός ο λαός, όμως, στην πρώιμή του κατάσταση αποτελείτο από έναν εσμό «άξεστων ανθρώπων» ως πέτρινοι που ήσαν, έως ότου καλλιεργήθηκαν με ήθη και έθη που θα τους αναβάθμιζαν σε πολιτισμένα έθνη.
Κατ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, το ζητούμενον είναι ο «εθνικός» άνθρωπος που έχει υπόσταση καλλιεργημένη και όχι ο λαϊκός του οποίου η σύνθεση είναι τόσο χειραγωγίσημη όσο και η «λάασπη» του πηλού.
Αυτό το διαπίστωσα κατά την πολύχρονή μου ενασχόληση με την αγωνιστική ορεινή ποδηλασία, επειδή ένας καλός αθλητής έχει πολλά κοινά με ένα καλλιεργημένο έθνος.
Όπως ή λέξη «έθνος» ετυμολογείται από το έθος, δηλαδή στις κοινές συνήθειες που υπαγορεύουν το ήθος και την ανάπτυξή του, έτσι και ο αθλητής αποδίδει βάσει του έθους και ήθους που τον καλλιεργούν.
Και όπως το κάθε οργανωμένο έθνος διαθέτει ενάρετη Βουλή, πειθαρχημένα Εκτελεστικά Όργανα και παραγωγικό εργατικό δυναμικό, έτσι αντιστοίχως και ο αθλητής διαθέτει Βούληση που απορρέει από τα πνευματικά και ψυχικά αποθέματα, γυμνασμένα εκτελεστικά όργανα (καρδιά και πνεύμονες) και καλοπροπονημένο εργατικό δυναμικό (τα μέλη του).
Ως εκ τούτων, αθλητές και έθνη διέπονται από κοινά χαρακτηριστικά που ορίζουν την ποιότητα επιδόσεων και ανάπτυξης, αντιστοίχως.
Όμως υπάρχει και ένα άλλο σημαντικό κοινό, άνευ του οποίου δεν θα υπήρχε λόγος για βελτίωση ενός αθλούμενου ή ενός έθνους: Το όραμα της αριστείας, είτε πρόκειται για αυτό μίας καλλιστεφανωμένης Νίκης, είτε για εκείνο της πολιτισμικής ανάπτυξης, αντιστοίχως.
Αυτός ο αλληγορικός συσχετισμός μεταξύ αθλητού ποδηλάτη και έθνους μου θύμισε και ένα άλλο πολύτιμο μάθημα κατά τους επικίνδυνους αγώνες κακοτράχαλων καταβάσεων: Εάν ο ποδηλάτης καρφώσει το βλέμμα του σε ένα εμπόδιο που θέλει να αποφύγει, ο φόβος πέριξ αυτού συνήθως δημιουργεί μία μοιραία έλξη που αναπόφευκτα οδηγεί τον αθλητή κατά πάνω του.
Αυτό συνήθως καταλήγει στο λεγόμενο «endo», δηλαδή στην εντροπία των αντίρροπων δυνάμεων του εν κινήσει μπροστινού τροχού προσκρούοντα στην στατική πέτρα πάνω από την οποίαν εκτυλίσσεται μία θεαματικοτάτη τούμπα με δυσάρεστα επακόλουθα…
Χρυσός κανών για τον έμπειρο ορεινοποδηλάτη, λοιπόν, είναι η επικέντρωσή του στον ευρύτερο «καθαρό» ορίζοντα του μονοπατιού με όραμα τον ωραίον τερματισμόν, ενώ τα εμπόδια αντιμετωπίζονται ενστικτωδώς με καλοπροπονημένους ελιγμούς. Αυτό ισχύει και για την πορεία ενός έθνους.
Εάν θέλει να ευημερήσει, απαιτείται συλλογικό όραμα για ευδαιμονία μετά καλλιέργειας ενστικτωδών αντανακλαστικών κατά κάθε απειλής.
Δίδαγμα: Η λέξις κλειδί είναι η «καλλιέργεια».
Το όραμα μίας πορείας προς το κάλλος, εξ άλλου, καλλι-εργεί τον ολοκληρωμένον άνθρωπο και τον υψηλό πολιτισμό. Η ίδια η λέξις είναι παράγωγο του «κάλλους» και του «έργου», και ως εκ τούτου αποκτά ουσία μόνον όταν και το προϊόν του «έργου» είναι καλόν.
Άρα, κακώς χρησιμοποιούμε οξύμωρες φράσεις όπως «οι ειδήσεις των ημερών μας καλλιεργούν τον φόβο».
Δεν υπάρχει «κάλλος» στον φόβο, και επομένως ο φόβος δεν ευδοκιμεί δια της καλλιέργειας, αλλά δια της «κακιέργιας».
Ως εκ τούτου, λοιπόν, διατείνομαι ότι πρέπει να εντάξουμε την λέξη «κακιέργεια» στο λεξιλόγιό μας, ώστε να περιγράψουμε αυτό που συμβαίνει στις ημέρες μας, επειδή όταν ο πληθυσμός ενός έθνους κακιεργείται σε σημείο να μην ζει φοβούμενος ότι θα πεθάνει, αυτό το έθνος υποβιβάζεται σε χειραγωγίσημον λαό.
Εξ άλλου, όσοι πολιτισμοί πέριξ του φόβου εδραιώθηκαν, είτε κάτω από έναν τιμωρό θεό (βλ. Μεσαίωνα), είτε κάτω από έναν τύραννο (βλ. Ερντογάν), είτε κάτω από ένα ισοπεδωτικό ιδεολογικό δόγμα (βλ. Σοβιετική Ένωση), ουδέποτε ανέδειξαν αξιόλογη διανόηση ή ανθρωποκεντρική επιστήμη και ελάχιστα προσέφεραν στην πνευματική και τεχνολογική ανάπτυξη της ανθρωπότητος, κι ας άφηναν πίσω τους εντυπωσιακά μνημεία όπως πυραμίδες, τείχη και κάστρα όταν δεν άφηναν στάχτες… Υπό τέτοια καθεστώτα, η διανόηση ασφυκτιούσε κάτω από ηγεμόνες και ιερατεία, τα οποία, δια των φόβητρων τερατισμών ήρχον επί των ισοπεδωμένων υπηκόων αυτών προς εκμετάλλευσιν.
Και «τερατισμός» νοείται ό,τι παρεκκλίνει της λογικής και του κάλλους όπως ορίζονται από την λογική της φύσεως και όχι από κάποια χαλκευμένη, ιδιοτελής λογική καιροσκόπων, όπως αυτών που ηγεμονεύουν επί ισοπεδωμένων πλέον λαών ελέω «Κορωνοϊού» σήμερον: Εξ άλλου, εάν κάποιος αναγνώσει τις ανακοινωμένες διατάξεις του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας, του έτους 2019, οι οποίες κάνουν λόγο για δύο παγκοσμίου βεληνεκούς ασκήσεις αντιμετωπίσεως «ενός απελευθερωμένου παθογόνου κατά του αναπνευστικού» προγραμματισμένες να εκτελεστούν πριν τον Σεπτέμβριο του 2020 από 196 συμβεβλημένα κράτη, θα αντιληφθεί ότι το σημερινό «ιερατείον» φόβου έχει ήδη στηθεί κάτω από το χαλκευμένο τέρας.
Ωστόσο, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη που συνδυάζει την «φύση» με την «λογική» και το «κάλλος» με το «έργο» ώστε δια της φυσιολογικής καλλιέργειας να θανατωθεί κάθε τερατισμός που ισοπεδώνει ανθρώπους και έθνη υποβαθμίζοντάς τα σε υπηκόους και λαούς, αντιστοίχως.
«Ηγάπησα τους Έλληνες, επειδή εκείνοι δημιούργησαν τον μόνο πολιτισμό μακρυά από τον τερατισμόν», απήντησε ο Αδριανός ερωτηθείς εκ των Ρωμαίων γιατί ως Ρωμαίος αυτοκράτωρ ευεργετούσε τους Έλληνες με τέτοιο ζήλο, σε σημείον μάλιστα που ο ίδιος υιοθέτησε τους τρόπους και τα ήθη των Ελλήνων, θεσπίζοντας ακόμη και αγώνες κατά τους οποίους οι συμμετέχοντες υποχρεούτο να αποδείξουν την Ελληνική τους καταγωγή, ήτοι καλλιέργεια!
Ο Αδριανός, όπως και ο Ιουλιανός αργότερα, γνώριζε ότι η κακιέργεια του τερατισμού, εκ της οποίας απορρέαν η κακομουσία, η κακοτεχνία, η κακομετρία και ό,τι καθιστά τον άνθρωπο κακόφρονο και κακόσχολο, θα καμπτόταν μόνον από όσους υιοθετούσαν την Ελληνική «καλλιέργεια», λέξη ανύπαρκτη σε άλλες γλώσσες. Κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι μεταφράζεται αγγλιστί ως culture ή cultivation, θα τον ενημερώσω ότι σε αυτά τα λατινογενή λήμματα απουσιάζει παντελώς η έννοια του κάλλους.
Η ρίζα αυτών των λέξεων είναι το kwel- που σημαίνει περιφορά, διαμονή, το οποίο παρήγαγε το λατινικό cultivus, το οποίον σημαίνει οργωμένο, από το ρήμα colere, δηλαδή «οργώνω, φυλάττω, φροντίζω».
Από αυτόν τον σχετικά απλοϊκό συσχετισμό οργώματος και πολιτισμού, κατά τον 15ο αιώνα, προέκυψε η λέξις culture (κουλτούρα).
Και τονίζω «απλοϊκή» επειδή δεν επαρκεί το όργωμα, η φύλαξη και η φροντίδα για να ανθίσει ένας καλλιεργημένος πολιτισμός.
Εξ άλλου, και μία φυλή ανθρωποφάγων έχουν την… κουλτούρα τους, αλλ’ επουδενί «καλλιέργεια». Καλώς λοιπόν αποκαλούμε κουλτουριάριδες κάποιους που υιοθετούν ιδεοληψίες απέχουσες από το φυσιο-λογικόν κάλλος.
Σε αυτό το σημείο, τολμώ να ειπώ ότι εάν ο Αδριανός επέστρεφε από τα Ηλύσια Πεδία του Άδου στην σημερινή Ελλάδα, και δη στην αγαπημένη του Αθήνα, θα έφριττε με την κακιέργεια των καιρών μας.
Θα έφριττε, βλέποντας ότι ακόμη και τα ερείπια της εποχής του θα επισκίαζαν σε κάλλος τα εκτρώματα που πνίγουν την πόλη της Αυγής.
Θα έφριττε με τους στιγματισμένους εν τω δέρματι, εν τη γλώττι, εν τω παραστήματι Ελληνόφωνες που πλέον έχουν απωλέσει κάθε επίγνωση της ασχημίας των.
Τις πταίει; Πως ξεπέσαμε από την έννοια της καλλιέργειας σε αυτήν της κουλτούρας, όντας «κακιεργημένοι»;
Πως ξεπέσαμε από την έννοια του έθνους στην έννοια ενός λαού ως «λασπωμένοι»;
Ποίο ήταν το σημείο της πτώσης που μας σακάτεψε και μετέτρεψε έναν μεγάλο αριθμό Ελληνόφωνων σε πνευματικά παράσιτα αλλότριων δοξασιών που ουδεμία σχέση έχουν με εκείνους τους προγόνους που έστησαν τον άνθρωπο στα πόδια του;
Τι κακιέργησε τον «θολοκουλτουριάρη» που του δίνουν λόγο ύπαρξης ξενοχαλκευμένες έννοιες τύπου «ρατσιστής-αντιρατσιστής», «εθνικιστής-αντιεθνικιστής», «φασίστας-αντιφασίστας», «ευρωσκεπτικιστής-ευρωπαϊστής» υπηρετώντας εν αγνοία του αετονύχιδες «ιμπεριαλιστές» που προσφέρονται ως προστάτες των καλών «παύλα… -ιστών» και τιμωροί των κακών «παύλα.. -ιστών»…;
Μα το εξήγησα δια του παραδείγματος της ορεινής ποδηλασίας με την πτώση που ακολουθεί όποτε επικεντρωνόμαστε σε μία κακοτοπιά.
Κι αν κατά την μακραίωνή μας ιστορία, οι πτώσεις ήσαν πολλές, πάντοτε ορθοποδούσαμε ως Έλληνες, επειδή υπήρχαν οι κοινές παραδόσεις, οι οποίες, ως σημεία αναφοράς, μας συνέχεαν ως έθνος οραματιζόμενο την συνέχισή του.
Υπήρχε κάποιος κοινός σκοπός.
Όμως, αυτή την φορά φαίνεται ότι πέσαμε με το κεφάλι και η διάσειση προκάλεσε αμνησία…!
Ξεχάσαμε ακόμη και την ίδια την τούμπα!
Κατά οξύμωρο τρόπο, όμως, την διέκριναν ξένοι μελετητές της σύγχρονής μας ιστορίας το 1973, όταν στην τότε αγγλική έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας Βριτάννικα, διαβάζουμε στο άρθρο της για την Ελλάδα το εξής αποκαλυπτικό:
“The future of Greece is uncertain. Forces are already at work amongst the Greeks that compel them towards further urbanization and greater exposure to the homogenizing (if not demoralizing) “culture” of the international mass media.”
Δηλαδή:
«Το μέλλον της Ελλάδος είναι αβέβαιο…. Δυνάμεις τίθενται ήδη εν ισχύ ανάμεσα στους Έλληνες, οι οποίες τους ωθούν σε περαιτέρω αστικοποίηση και σε στενότερη επαφή με την ομοιογενοποιητική (εάν όχι «αποηθικοποιητική») «κουλτούρα» των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης».
Το ότι η λέξη «κουλτούρα» βρίσκεται εντός εισαγωγικών σε ένα τέτοιο έγκριτο πόνημα λέγει πολλά…
Πράγματι, δεν θα μπορούσε να είχε γραφτεί κάτι πιο προφητικό, εφόσον μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80, εκμεταλλευόμενοι το κενό της μεταπολίτευσης, καιροσκόποι είχαν ετοιμάσει το έδαφος για ένα Αθηναιοκεντρικό, υπερτροφικό δημόσιο που θα κακιεργούσε τον άλλοτε παραγωγικό Έλληνα, μεταλλάσσοντάς τον σε έναν παρασιτικό, βολεμένο, αστικοποιημένο ψηφοφόρο. Και καθώς πλέον δεν υπήρχε Ελληνικό νοικοκυριό χωρίς τηλεόραση να συνοδεύει την οικογένεια στο τραπέζι και στο καθιστικό, τα εναπομείναντα ήθη και έθιμα, που έως τότε συνέχεαν εθνική συνείδηση, βαθμηδόν εκτοπίστηκαν από τα «καλλωπισμένα» μεν, κίβδηλα δε, πρότυπα που πρόβαλαν οι οθόνες επί τις επόμενες 4 δεκαετίες. Δια της διεθνιστικής ισοπεδωτικής φαντασιοπληξίας των ΜΜΕ, ο Έλληνας σακατεύτηκε πάνω σε «καλλωπισμένα» τηλεμπόδια στα οποία προσέκρουσε ο τροχός του. Έκτοτε, κείται φαρδιά πλατιά επάνω σε τηλεσκουπίδια που ξεφτιλίζουν κάθε ανθρώπινη υπόσταση.
Την αμνησία που προκάλεσε το συλλογικό μας καρούμπαλο ανέλαβαν να συμπληρώσουν δύο τινά: ο με τα λεφτά του επιδοτούμενου μπαμπά ή κόμματος ξενοσπουδαγμένος με το μπλαζέ υφάκι του πνευματικά νεόπλουτου που θα επέστρεφε στην «ψωροκώσταινα» με ξένες, εθνομηδενιστικές ιδεοληψίες και ένας παπαγάλος – ο δημοσιογράφος. Αυτός ο κατ’ εξοχήν (και κατά τον Λιαντίνη) «αμόρφωτος δασκαλίσκος» που στις ημέρες μας αποτελεί το νευρικό σύστημα δια του οποίου σκέπτεται το σκουπιδοτρεφόμενο πόπολον, όπου νέοι και νέες γαλουχούνται παρά φύσιν.
Αλλά το τραγικότερο θύμα της κακιέργειας που ακολούθησε με τέτοιους «διανοούμενους» δεν ήταν άλλο από το μόνο μας γιατρικό: Η Ελληνική μας γλώσσα.
Αποκομμένοι πλέον από τις διδαχές της, με τους προαναφερόμενους να μεταδίδουν ειδήσεις με ένα υβριδικό γλωσσικό ιδίωμα τύπου «πάμε για μπρέικ να πιούμε τον πιο σούπερ καφέ έβερ»… που θα θύμιζε τους χωριάτες μετανάστες στην Αμερική κοπτόμενοι να αρθρώσουν μερικές αγγλικές λέξεις μπερδεμένες με Ελληνικές όταν δεν έπλυναν πιάτα…, τα μεταπολιτευτικά γεννητούρια των δεκαετιών 70 και μετέπειτα θα ήσαν χαμένα από χέρι, καθώς λεξιπενία, μόδα, ακούσματα και συμπεριφορά θα εναρμονίζοντο με τον χαμηλότερο κοινό πολλαπλασιαστή – εκείνον της εθνοκτόνου παγκοσμιοποιητικής αποχαύνωσης.
Η κακώσεις από την «πτώση» μετέτρεψαν το πανελλήνιο από «έθνος» σε «λαό», και ως παράγωγο της «λάας» (πέτρας) που είναι ο λαός, έκτοτε κυλιέται στην λάσπη που έπεται της αποσάθρωσης.
Εάν προσθέσουμε στην λάσπη και την εθνομηδενιστική νοοτροπία, παρεισφρέουσα σε όλες τις βαθμίδες της σημερινής μνημοκτόνου παιδείας δεν θα πρέπει να αναρωτιόμαστε για το αποτέλεσμα:
Το βλέπουμε σε έναν τραγελαφικά υβριδικό εσμό που παραδέρνει στην συγκεχυμένη του ταυτότητα να κλυδωνίζεται ακροδεξιοαριστερόστροφα, άλλοτε να χαιρετά χιτλερο-ναζιστικά και άλλοτε να παρελαύνει με μπολσεβικοεπαναστατικό στόμφο, αεί αυτοδιαματυρόμενο και ενίοτε αυτοαλληλοτυπτόμενο, θυμίζοντας σκύλο κυνηγούντα την ουράν του.
Το βλέπουμε σε έναν λαϊκόν εσμόν δίποδων που αβίαστα δέχτηκε δια του φόβου να αποστασιοποιηθεί κοινωνικώς και να φιμωθούν όλες του οι εθνικές και θρησκευτικές εορτές επί ένα ολόκληρο έτος – χρόνος που επαρκεί ώστε να καθιερωθεί ένα προηγούμενο που θα στιγμάτιζε στο υποσυνείδητο όλων την σημαντικότητα και το κύρος του ό,τι θα μπορούσε να τον συγκροτήσει ως Ελληνικόν έθνος.
Ο ξεχειλωμένος, αποσαθρωμένος εσμός δίποδων άνευ οράματος, άνευ κριτικής σκέψεως και άνευ ταυτότητος, πάλλεται πλέον αυτιστικά ως «λαός» εντός των «κακιστοεργημένων» ιδεοληψιών που μετέτρεψαν την άλλοτε ιερή έννοια του «έθνους» και των παραγώγων της σε βρισιές.
Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου
17/10/2020
ΛΑΟΣ...
Σκισμένα τζιν ακριβοπληρωμένα, που ούτε λέτσοι θα φορούσαν...
Αξύριστ-ατημέλητοι με κότσους και τσουλούφια, σκουλαρήκια, τατουάζ, φιγουράρουνε στην πλαζ...
Ανέραστα μπακούρια, γεροντοκόρες μεσ' την φούρια, αγάπη ψάχνουν σε ΤV... μα καταλήγουν μοναχοί.
Άτεκνοι συνταξιούχοι, Δημοσίου προνομιούχοιπαίζουν Λόττο, παίζουν τάβλι, το αργόσχολο σουραύλι...
Νέα παιδιά που μακαρίζουν Αμερική και πιθηκίζουν...
Πέφτουν των τα παντελόνια. (Ουδείς τωνε δουλεύει)
Είναι ξένα τα γκαρσόνια!
Μασημένη τους τροφή... του μπαμπάκα το πουγκί.
Όλο "selfies" για "τσεκ ιν" προτεταμένες γλώσσες,
Τρίχα ψάξε, δεν θα βρεις... ξεπουπουλιασμένες κλώσσες.
Ακουστικά στ' αυτιά και βλέμματα χαμένα,
μια ζωή "σπουδάζουν" κι ονειρεύονται τα ξένα.
Μα κι αν όλοι "σπουδαγμένοι," πες μου, που οι μορφωμένοι...;
Σαν τα στόματα ανοίγουν και τα πάντα γύρω θίγουν,
μαλλιαρή λαλιά αρθρώνουν... Χωρίς τα 'νι' και 'σίγμα' τους, οι λέξεις μαραζώνουν.
Της Ελλάδος; Της Ελλάδας! Σαν να λες της "φασολάδας..!"
Greeklish πάντα στην γραφή! Και η γλώσσα; Σαν πορδή:
"Γουάο, φίλε! Ο μι τζι! Κουλ ο τύπος! Face τζι τζι!"
"Διαπολιτισμικά" πια τα σχολεία... συ τί θέλεις ιστορία;
Δασκαλίσκοι μας διαβάζουν ότι "γάτες και πουλιά μονιάζουν..."
Όλοι κι όλα είναι ίδια, μέσ' στην στάνη σαν τα γίδια!
Αντιρησίας είσ' εσύ; Βούλωσέ το "ρατσιστή"!
Αντιρατσιστικούς ψηφίσαν νόμους. Θα σου στείλουν κι αστυνόμους!
Τί μας λες; "Ελληνισμός"; Αυτό κι αν είναι "Φασισμός"!
Τους προγόνους σαν 'παινέσεις, ετοιμάσου να πονέσεις...
Τούρκος, Σλάβος, ό,τι νά 'ναι! Μη πεις "Έλλην"... Θα σε φάνε!
"Πατριώτη" αν σε πούνε, κάλιο μάτια να σου βγούνε.
"Ρετσινιά" είναι μεγάλη! Θα σου σπάσουν το κεφάλι...!
Το "διαφορετικό" να αγκαλιάσεις! Το δικό σου να ξεχάσεις!
Νεοταξίτης ενταγμένος, μπαίνεις μόνο αλεσμένος.
Βάσει "τύπων" πια η σκέψη! Φαντασία; Έχει στερέψει...
Το ποτάμι δεν γυρίζει - το νερό δεν καθαρίζει!
Κι αν τα βλέπεις άνω κάτω, μπες κι εσύ να πιάσεις πάτο.
Βάλε κρίκο και στην μύτη για ... γεώτρηση στην κύτη.
Ροκ, ρέιβ, σόουλ και ποπ! Τζαζ, προγκρέσιβ και χιπ χοπ !
Άνευ Μούσας "μουσική...", πάνω κάτω η κεφαλή!
Άνα χείρας το σφηνάκι για να "ρίξεις" γκομενάκι...
Γεροροκάδες τσακισμένοι, αριστερίσκοι βολεμένοι,
χέρι χέρι gay parade... Λεμονάδα; Lemonade!
Μαλλιαρή ψευτοκουλτούρα, κι εκδηλώσεις με μαστούρα...
Τσιγαράκι, εσπρεσάκι, σαγιονάρες στο παπάκι...
με εξέχουσα κοιλία, αμιγής γελοιογραφία!
ΤΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!!
Τί κι αν ζω στην χώρα του φωτός; Τώρα πια... αλλοδαπός!
"Πώς καταντήσαμε έτσι;" Μερικοί θ' αναρωτιέστε...
Κι όμως, όλα εξηγούνται αν τους μύθους δεν βαριέστε!
Αν Οδύσσεια θυμάστε, για την Κίρκη να διαβάσ'τε.
Οι συντρόφοι του Οδυσσέα μπεκροπίνανε παρέα...
Τους επότιζε η Κίρκη με ποτόν γεμάτο λήθη.
Πως ήσαν Έλληνες ξεχάσαν και ασχήμια 'ξεράσαν
ΜΕ ΜΥΑΛΑ ΣΑΝ ΤΑ ΜΑΜΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟΥΣ... ΣΑΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ.
-Του Παναγιώτου Τερπάνδρου Ζαχαρίου-
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου