Κλαμένοι, δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα…

Μετά τα άνευ λόγου και αιτίας κλαψουρίσματα του Χριστόφια, ( τα οποία ενδεχομένως να δηλώνουν και ψυχική ευπάθεια, αφού το πλάσμα όταν δει γέρο η κοτζάκαρη να τον κοιτάξει στα μάτια λούζεται το κλάμα διότι θυμάται την μάνα του που είναι στο γηροκομείο και τον κύρη του που έχτιζε φούρνους  και μαζί πρωτοαντίκρισαν τους «μασκοφόρους»  της ΕΟΚΑ, όπως συνηθίζει να τους αποκαλεί, οι οποίοι τόσο τον τρόμαξαν,  που έκτοτε του δημιουργήθηκε αντιηρωική εμμονή), στους δέκτες μας τώρα με δάκρυ κορόμηλο ενεφανίσθη και Τζέφρυ !

Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς, παρά μόνο πως είτε ξαφνικά κάποιοι αισθάνονται ενοχές και τύψεις συνειδήσεως για την στάση τους, είτε υποκρίνονται για να βγάλουν την ουρά τους απ` έξω σαν να μην είχαν ποτέ καμία… σχέση, ή απλά παραμένουν χωρίς να έχουν συναίσθηση της συμβολής τους στο σημερινό χάλι…

Και εννοώ βέβαια όλους εκείνους τους «ρεαλιστές», είτε πρόκειται για πολιτικούς είτε για δημοσιογράφους, ή για οποιονδήποτε άλλον έχει τρόπο να διαμορφώνει ή να συμβάλει κατά οποιονδήποτε τρόπο στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Εννοώ αυτούς που όλα τα προηγούμενα χρόνια παρουσίαζαν και παρουσιάζουν ως «ρεαλιστική» «εφικτή» ακόμα και ως «ωφέλιμη», μια πολιτική αντιλαϊκή και άδικη, στα πλαίσια μιας γενικότερης πολιτικής υποτέλειας. Αυτοί ήταν που χωρίς εξαίρεση κατηγορούσαν ως «λαϊκιστή» όποιον έθετε τα καθημερινά, οικονομικά, κοινωνικά, κλπ προβλήματα του κόσμου. Αυτοί ήταν που, όποιον πρότεινε μια αντίδραση, μια διαπραγμάτευση, μια διεκδίκηση, στα θέματα της χώρας που είχαν σχέση με την Ε.Ε. και τους εταίρους, τον κατηγορούσαν πως προσπαθεί να «απομονώσει» την χώρα και πως αυτά που προτείνει είναι «ανέφικτα». Που θεωρούσαν (ή έπρεπε να πείσουν) πως ήταν… «θέσφατο» κάθε τι που λεγόταν ή απαιτείτο από τους εταίρους. Δεν δίσταζαν (και ακόμη δεν διστάζουν εννοείται…) να χρησιμοποιήσουν απίθανους και βαρείς χαρακτηρισμούς κατά οποιουδήποτε πρότεινε κάτι διαφορετικό. Από «λαϊκιστή», ως «γραφικό» και «επικίνδυνο». Και τώρα σαν να μην είδαν, σαν να μην… άκουσαν, σαν μην… ξέρουν τίποτα(!), βλέπω μερικούς να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, και να ωρύονται, για τον «οικονομικό μαρασμό του κόσμου», για την «οικ. καταρράκωση των πολιτών», για τον «εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλει το μνημόνιο» και άλλα πολλά που, αν έχει απομείνει διάθεση για χιούμορ, μπορείς να τα πεις «νόστιμα», αν όχι, τότε το λιγότερο είναι εξοργιστικά… Τώρα «βλέπουν» ανυπόφορες πιέσεις και «απαράδεκτη στάση» από κάποιους εταίρους, και δήθεν εξοργίζονται για την συμπεριφορά τους που κάποιοι μας θέλουν υποτελείς, «ανακαλύπτουν» πως κάποιοι θέλουν να κάνουν κουμάντο στην Ευρώπη, και δεν νοιάζονται για τους λαούς, παρά μόνο για τα συμφέροντά τους και την ηγεμονία τους μέσα στην αυτοκρατορία των αγορών.

Τώρα δεν είδαν δεν ξέρουν δεν… άκουσαν, για την προηγούμενη στάση τους, σαν να μην ήταν αυτοί που φίμωναν ή περιγελούσαν κάθε φωνή που διαφωνούσε. Δεν μένει τίποτα άλλο, από το να τους δούμε να κατεβαίνουν και με… πανό και να κλείνουν δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, να διαδηλώνουν κατά της αδικίας και να συγκεντρώνονται αγανακτισμένοι έξω από την βουλή… Το θέμα είναι πως ο κόσμος και είδε και ξέρει και άκουσε… Και δέχεται (μόνο αυτός…) τις συνέπειες από την στάση τους. Και δεν πρέπει να ξεχνάει…

www.pentapostagma.g

 http://antistasi.org/?p=25327